Гэтая кніга спадабаецца далёка не усім.
Жанр незразумелы, нават набліжэння няма ні да чаго з нам вядомых. Магчыма, гэта кніга-аповед, кніга-размова, кніга-успаміны. Гаворка пра “Часам панкі паміраюць” Сяргея Календы.
Тут усё памножанае на 100.
Калі нешта агіднае — то ў гэтай кнізе яно агіднае на 100%. Калі эратычная сцэна — то шакуе. Калі нешта нелагічнае — то складана прыдумаць нешта больш “паламанае ў логіцы”. Калі афарызм — то неверагодна дакладны, цэліць куды трэба.
Месцамі патрэбныя перапынкі ад страху рэальных ванітаў. І гэта не перабольшванне.
Тут цікавая іронія — пад густым вэлюмам. Ты сам вымушаны дамалёўваць дэталі і адценні колераў. Падаецца, што часам аўтар спрабуе кпіць з самога сябе, але раптам мяняе тон і дзеліцца чымсьці настолькі інтымным, душэўным, што табе становіцца сорамна. Быццам у душу заглянуў.
Прызнаюся, што я ўвесь час чакала, калі гэты чалавек, які хацеў наўмысна “зрабіць дзіця” замужняй каханцы, быў жорсткім з дзяўчынамі, ездзіў на машыне п’яны, — калі ж ён атрымае па галаве ад лёсу ці ад каго жывога. Ніякага спачування да лірычнага героя, 0% разумення шмат старонак.
…Фінал моцны, а такое вельмі люблю. Неяк цудам закруглілася кніга — атрымаўся дасканалы цвёрды шар, не калупнеш ні з якога боку.
