“Заклінальнік аднарогаў” – гэта захапляльная кніга для падлеткаў, дзе паўстаюць тэмы сяброўства, складанага жыццёвага выбару, сям’і, здрады і подласці, першай сімпатыі і закаханасці.
Адрыян – юнак з незвычайным дарам: ён умее чытаць думкі коней. Здавалася б, ад такога ўмення карысці няшмат. Але менавіта ад коней хлопец даведваецца пра чужыя сакрэты. Адрыян ведае, як адшукаць скарбы, і чакае, што яму за гэта добра заплоцяць. Аднак усё ляціць дагары нагамі, калі чарговы конь аказваецца аднарогам, а замоўца – хітрым разбойнікам…
Прыгодніцкае фэнтэзі для падлеткаў і дарослых, якія дагэтуль любяць казкі.
З анатацыі
Ці хочацца мне пакідаць нейкі водгук?..
Можна вылучыць дзве катэгорыі кніг, па якіх жадаецца пісаць рэцэнзіі: тыя, якія напісаны агідна і тыя, якія карціць узнесці з прычыны наяўнасці ў іх нейкіх палкіх фраз, філасофскіх разваг, незвычайнасці герояў. Пра гэтую кнігу рэцэнзію пісаць не хочацца – яе хочацца проста чытаць! Чытаць, не адрываючыся, прапускаючы радкі, каб хутчэй дабрацца да развязкі, бо вельмі ўжо хвалюешся за герояў.
Гэта як размова з цікавым чалавекам, якога хочацца слухаць і слухаць, а пасля заканчэння размовы чакаць яе прадаўжэння. І ты не бяжыш, не расказваеш усім пра тое, як вы выдатна пагаварылі, а проста чакаеш… Чакаеш і з сумам успамінаеш тую лёгкасць, той спакой, што не адпускалі цябе на працягу ўсёй размовы.
Увогуле, бярыце гэтую кнігу і чытайце. Проста чытайце і атрымлівайце асалоду – яно таго варта, ужо паверце!
Перш за ўсё хачу развеяць сумневы тых, хто разважае, ці варта брацца за кнігу, у назве якой згадваюцца аднарогі. Такая ўжо сумная тэндэнцыя апошніх гадоў, што гэтыя велічныя і загадкавыя істоты са старадаўніх паданняў упарта асацыююцца з чымсьці саладжавым.
Ад душы спадзяюся, што Надзеі Ясмінска атрымаецца пераламаць гэтыя ўяўленні, паколькі паміж няшнымі понічкамі і аднарогамі ў «Заклінальніку» не больш агульнага, чым паміж пырхаючымі феечкамі сентыменталістаў і эльфамі Толкіна. (Понічак, дарэчы, тут таксама ёсць, ды толькі такі, што дасць сто ачкоў форы іншаму дракону.)
Так што ніякага цукровага сіропу – толькі высакародная класіка, толькі хардкор! :)) Зрэшты, не варта баяцца і іншай крайнасці накшталт якой-небудзь змрочнай готыкі: кніга выйшла светлай і добрай – і пры гэтым вельмі займальнай, сумаваць не прыйдзецца ні хвіліны.
Тут ёсць усё, што трэба для выдатнага прыгодніцкага фэнтэзі: інтрыгуючая завязка і імклівае развіццё сюжэту, пагоні і квэсты, нязведаныя краі і старажытная, як сама зямля, магія, дзіўныя стварэння і да праўдападобнасці прадуманая атмасфера, свежы, лёгкі склад (абсалютнае трапленне ў галоўнага героя пры апавяданні ад першай асобы) і крыха якаснага гумару, і, нарэшце, яркія персанажы – кожны натуральны, пераканаўчы і на сваім месцы.
Галоўная дзеючая асоба – Адрыян, малады хлопец таго ўзросту, калі хлапечасць з галавы яшчэ не выветралася, а жаданне адчуваць сябе самавітым дарослым ужо з’явілася. Юнак ён кемлівы, прадпрымальны… і крышку раздзяўбай – так, самую кропельку, роўна настолькі, каб атрымацца не занудным ідэалам, а жывым, абаяльным героем.
Жыццё з дзяцінства не песціла Адрыяна, так што нядзіўна, што таму рашуча хочацца вырвацца са штодзённай руціны, балазе, і перадумовы да гэтага ёсць, бо ён валодае незвычайнай здольнасцю – уменнем чуць думкі коней, а гэта амаль чароўны дарунак… Праўда, асаблівага піетэту да будучага вялікага чараўніка пакуль ніхто не выказвае, ужываць талент атрымліваецца толькі ў самых побытавых сітуацыях, а капанне ў чужых сакрэтах прыводзіць хутчэй да з’яўлення ворагаў, чым да багацця і славы, але Адрыян не губляе надзеі.
Толькі вось прыгода – такая штука: калі ўжо яно з табой здараецца, то зусім не абавязкова, што ўсё пойдзе так, як ты сабе ўяўляў. Захапіўшыся марамі, хлопец нават не заўважае, як трапляе ў пастку, якая пагражае небяспекай не толькі яму самому, але і яго блізкім, і, каб расхлябаць кашу, якая заварылася, Адрыяну трэба будзе зразумець, чаго ж ён варта на самай справе.