📚 Авой! Якая нечакана цудоўная аповесць! Містычны дэтэктыў пра падлеткаў, што можа быць лепш 🔥
📚 Два хлопцы ды дзяўчына, якія апынуліся на лецішчы і ў вёске, не даюць веры плёткам пра чупакабру, але ж нехта губіць хатнюю жывёлу. А потом яшчэ і чалавек знікае. А новыя суседзі па лецішчы, здаецца, жылі ў гэтых мясцінах шмат гадоў таму.
Яшчэ і бабуля з яе казкамі пра нейкі зніч, які вартуе ваўкалак.
І канешне, героі мусяць ва ўсім разабрацца! А вось што з гэтага атрымаецца і ці існуюць ваўкалакі – чытайце 😉
📚 Сур’ёзна, я засталася ў захапленні. Чытаецца вельмі хутка, не адарвацца 💛
👉 Гэта прыгодніцкая аповесць для падлеткаў з містычным дамешкам. Вас чакаюць такія прыгоды, якія і дарослым не сніліся!
Прыязджае на лецішча хлопчык Стась з адказнай місіяй ад бацькоў даглядаць за градамі, пакуль самі бацькі ў ад’ездзе. Гучыць дужа нецікава і сумна. Што тут рабіць столькі часу аднаму? Ох не ведаў яшчэ Стась, што яго тут чакае! 😁
Выпадкова ён знаёміцца з Віталем і Янінай, сваімі равеснікамі. А па вёсцы тым часам ходзяць чуткі то пра чупакабру, то пра ваўкалака. Экспедыцыя фальклорная яшчэ прыехала, з якой таемным чынам знікае адна студэнтка. Здаецца, не такое ўжо спакойнае і нецікавае гэтае месца. Але нічога страшнага, за справу бяруцца ахвочыя да прыгод кемлівыя падлеткі. 👍
Што здарылася з няшчаснай студэнткай? Што ці хто насамрэч палохаў увесь гэты час вёску? О, нават ваенныя ўжо тут! Так што чаго вы чакаеце, бярыце ў рукі кнігу і далучайцеся да пошукаў! А адказы знойдзеце ў працэсе 😁
Атмасфера аповесці, міфічныя фальклорныя матывы, просты стыль і даволі цікавы сюжэт (без восьгэтапаваротаў, канешне, але і так нядрэнна) вымушаюць мяне ацаніць твор на 4.5/5 ⭐, бо як на узрост 12+ ну проста супер 🔥
Дакладна буду працягваць знаёмства з аўтарам. 😊
Заўсёды з задавальненнем чытаю творы Валерыя Гапеева для рознага ўзросту. Больш люблю, вядома ж, дарослыя, але і дзіцячыя стараюся не прапускаць. Апошняя на сёння кніга Гапеева — прыгодніцкая аповесць “Зніч ваўкалака” — акурат для падлеткаў. Праўда, раіць яе можна і дарослым.
Зайздрошчу галоўнаму герою гэтай кнігі, адзінаццацікласніку Стасю, бацькі якога з’язджаюць у Турцыю, а яго пакідаюць аднаго на лецішчы. Гэта паказвае ўзровень даверу: не баяцца, што сын ператворыць хату ў наркапрытон 🙂 А Стась разумны і паслухмяны хлопчык, нават грады палівае. У вёсцы ён заходзіць сабе сяброў-равеснікаў Віталя і Яніну. З імі і пачынаюцца галоўныя прыгоды і сустрэча юнакоў з беларускай міфалогіяй.
Люблю, калі Гапееў дадае сваім творам мясцовага каларыту. Падзеі яго кніг звычайна адбываюцца ў правінцыі, і ён апісвае рэаліі тамтэйшага жыцця. Часам з пэўнай разыначкай і доляй містыкі. У Стасевай вёсцы бабулькі пачынаюць абмяркоўваць чупакабру ці ваўкалака, які палюе на курэй і коз. А потым знікае адна са студэнтак, што прыехала ў фальклорную экспедыцыю. Падаецца, справа больш сур’ёзная, чым мясцовы чупакабравы фальклор.
Падлеткі спачатку даволі скептычна ставяцца да міфалагічных разваг бабулі, але з цягам часу пачынаюць прыслухоўвацца, бо ў адрозненне ад астатніх дарослых яшчэ не згубілі веру ў нешта надзвычайнае. Таму яны актыўна бяруцца за пошук адказаў на пытанні, нават усведамляючы, якую небяспеку гэта можа ўяўляць. Бо што за лета без прыгод? Будзе што аднакласнікам у верасні расказаць.
Ёсць тут і ўласцівы для твораў Гапеева нацыянальны складнік: развагі пра карані і захаванне старажытных святыняў. Падлеткі ў сваіх дэтэктыўных пошуках прыходзяць да надзейна схаванага цудадзейнага знічу і апынаюцца на раздарожжы: расказаць пра яго ўсім ці захаваць святыню некранутай? Сур’ёзная маральная дылема.
Неназойліва, без маралізатарства Гапееў укладвае ў вусны персанажаў простую думку пра тое, што і ў сваім можна знайсці нешта цікавае:
Вось ты зайздросціш грэкам, італьянцам, што ў іх такая цікавая спадчына, такія легенды? А ты палюбі сваё! Бо ж ёсць што любіць! І калі палюбіш сваё, пачнеш проста паважаць чужое. Не зайздросціць іншым – а паважаць. Калі любіць сваё, тады так проста прыняць любоў іншага чалавека да ягонага свайго. І пачаць паважаць гэтага чалавека. А ён будзе паважаць цябе. Хто ўмее любіць – той умее паважаць.
У кнізе ёсць знаёмыя сучасным падлеткам рэаліі: героі актыўна карыстаюцца інтэрнэтам, пішуць бацькам у месенджарах. Зразумела, закранаецца і класічнае пытанне адносін бацькоў у дзяцей, калі старэйшыя апрыёры ўпэўненыя, што ўсе сучасныя падлеткі аднолькавыя, ім важна толькі ўлезці ў свае маніторы і больш свету не бачыць. Вядома ж, ёсць і такія дзеці, але дзякуй Валерыю, што паказвае нам і іншы бок. І такія кнігі варта чытаць дарослым, якія не вераць у разумовыя здольнасці сучаснай моладзі. Адзін з герояў трапна заўважае:
– Мой бацька ў мае гады грошы зарабляў, усе справы па гаспадарцы рабіў. А сам баіцца, як я за сякеру бяруся…
Гэта нядрэнная містычная аповесць для падлеткаў. Не найлепшы з прачытаных у Гапеева, але варты ўвагі твор. Ну і чакаю, што ж новенькае ён напіша для дарослых. Хачу адзначыць няўдалы момант у афармленні: папера шэрага колеру. Не звычайная шэрая газетная, а афсетная, якая лепш выглядала б белай. Відаць, гэта было зроблена, каб дадаць кнізе атмасфернасці, а атрымалася, што я чытала яе даволі доўга праз тое, што стамляліся вочы (у якіх у мяне і без таго хапае хвароб). Спадзяюся, што падлеткі, на якіх кніга разлічана, маюць больш востры зрок 🙂
А яшчэ часам я шкадую, што маё ўражанне ад кнігі так лёгка сапсаваць памылкамі, якія тут сустракаюцца даволі часта, на жаль.
P. S. Скептычную ўсмешку выклікаў наступны дыялог:
– Ага, пра тое, што вада валодае памяццю, нешта такое чытаў. – Вада помніць, рэагуе. Яна – жывая. І ўсё жывое, у чым вада. Так выкладчык кажа.
Гнаць з універсітэтаў такіх выкладчыкаў, якія сур’ёзна расказваюць пра прызнаную лжэнавуковай тэорыю “памяці вады” 🙂
