Трымала ў руках гэтую прыгожую пульхную кнігу на 592 старонкі (не самую таўсценную ў Кінга) і думала, якая гэта тытанічная праца, зрабіць якасны літаратурны пераклад такога вялікага тэксту. На беларускай чыталася вельмі лёгка і натуральна. Раней кнігу не чытала, мо даўным-даўно глядзела фільм, зняты паводле рамана, але паспяхова забылася.
А што я знайшла ў тэксце? Напэўна, прывітанне ад Насты чытачам🌞. Разумееце, пра што вядзецца?
У «Ззянні» зноў на сцэне сям’я: тата, мама, сын. Спачатку ўсе шчаслівыя, але потым…
У Джэка (тата) праблемы з алкаголем і прыступы агрэсіі, праз гэта ён страчвае працу. Бацька Джэка таксама выпіваў і аднойчы дзеці сталі сведкамі жорстага, без дай прычыны, збіцця іхнай маці.
Уэндзі (мама) падумвае аб разводзе, але ёй няма куды пайсці, бо з маці напружаныя адносіны. Тая тыраніла свайго мужыка і зараз вінаваціць дачку у сыходзе бацькі, у благім выбары ўласнага мужа, у няправільным выхаванні сына, ейнага ўнука.
Усе праблемы з бацькоўскіх сем’яў героі пераносяць ва ўласную сям’ю. Хто ад гэтага пакутуе? Вядома, дзіця, іхны сын Дэні.
Чытаеш нібы кнігу пра псіхалогію адносінаў і сямейных стасункаў; аб тым, як трэба і нельга выхоўваць дзяцей, але Кінг быў бы не Кінг, калі б не дадаў жахаў. Ну як жахаў: цёмнай гісторыі аднаго старога гатэлю, містыкі, прывідаў, жывых мерцвякоў, забойстваў, крыві.
Бліжэй к канцу кніга ўжо не адпускае. Узровень трывожнасці падвышаецца і са стоенным дыханнем дачытваеш апошнія старонкі. Фух. Выдыхнула. Нарэшце ўсё скончылася.
Напэўна, я ўжо перарасла такія кнігі, але не пашкадавала, што «ўзялася» за Кінга (ужо дзве прачытала), хаця б дзеля пашырэння літаратурнага кругагляду, тым больш на беларускай. Кнігі Кінга насамрэч цікавыя і захапляльныя. Ці буду чытаць яшчэ? У бліжэйшы час – не.
Стваральнікам дзякую за файнае выданне, а Сяргею за тое, што даў кніжку пачытаць.
Гэта другі раз як я чытаю “Ззянне”, таму яскравых эмоцый у мяне не было, але ўсё роўна файна пачытаць беларускі пераклад. Тым больш з такой шыкоўнай вокладкай і подпісам ад перакладчыцы😍
Джэк Торэнс — настаўнік ангельскай мовы, які згубіў працу з-за праблем з алкаголем і агрэсіяй. Яго жонка Уэндзі часта падумвае пра развод, а сын Дэні мае нябачнага сябра, які прыходзіць да яго падчас трансу, чым вельмі пужае сваіх бацькоў. У сям’і вялікія праблемы з грашамі, таму яны пагаджаюцца на новую працу Джэка зімовым наглядчыкам старога гатэля з не самай добрай гісторыяй. Пачатак ужо не лепшы, праблемная сям’я з’язджае ў вялікі гатэль, дзе яны будуць адны адрэзаныя ад усяго свету на некалькі месяцаў. Так і ёсць. Адразу адчуваецца вось гэта напружаная атмасфера хорара, калі адбываюцца быццам звычайныя падзеі, але на фоне фарміруецца нешта, нешта цёмнае і дрэннае акружае гатэль, яно становіцца ўсё шчыльней і бліжэй. Гэта напружанасць адчуваецца праз прароцкія сны і ўяўленні Дэні і праз думкі Джэка І Уэндзі, што ўзнікаюць нечакана.
Калі прыбраць з кнігі ўсе фэнтэзі-элементы, тады застанецца адна галоўная тэма — гэта праблема алкагалізму, якая губіць не толькі пакутніка, але і ўсё побач. Пад час напісанне “Ззяння” Стывен Кінг сам пакутаваў ад алкагалізму і перанёс на паперу ўласныя праблемы.
Ідэя да кнігі прыйшла да Стывена Кінга пад час яго вакацыі ў гатэлі Каларада ў канцы сезона, дзе ён разам з жонкай апынуліся аднымі гасцямі. Яму прысніўся сон, дзе яго трохгадовы сын крычаў уцякаючы калідорамі гатэлю ад пажарнага шлангу, які гнаўся за хлопчыкам. Так нарадзіўся сусветны бэстсэлер.
Да кнігі ёсць пралог і эпілог, якія не публікаваліся разам, таксама ёсць прадаўжэнне “Доктар Сон”, якое распавядае пра Дэні пасля падзей “Ззяння”.
Стэнлі Кубрік зняў адаптацыю кнігі, якая выйшла пад такой самай назвай у 1980 годзе, а 1997 годзе выйшаў міні-сэрыял, які спачатку атрымаў вельмі пазітыўныя водгукі, але пазней крытыкі абіралі фільм Кубріка. Я дарэчы глядзела фільм таксама і ён файны нават на сённяшні дзень.
Кніга, якая адназначна мне спадабалася 😍🔥. У маладосці я прачытала пару твораў Стывена Кінга і ўзгадваю, што мне было жудасна і нават непамысна, таму больш яго я не чытала. Але тут была амаль імпульсіўная пакупка – мне захацелася абавязкова набыць кнігу і прачытаць яе. І я не расчаравалася!😊 Тым больш што Кінг па-беларуску ад любімага выдавецтва @januskevic.books – гэта круць💥😍❤️
Раскажу, што яшчэ прыйшлося мне даспадобы ў кнізе.
1) Ззянне – гэта не толькі кніга жахаў, а яшчэ і псіхалагічны твор. А я вельмі люблю разборы па розных псіхалагічных аспектах. Цікава, што кніга пісалася ў сярэдзіне 70-х гадоў мінулага стагоддзя, і тады яшчэ не было такога моднага цяпер паняцця, як абьюз, але ў творы ўжо ўзнімаецца гэтая тэма, як і тэма дзіцячых псіх. траўмаў і іх негатыўны ўплыў на далейшае жыццё, а таксама тэма алкагольнай залежнасці і інш. Дарэчы, палова кнігі – гэта суцэльныя разборы характараў, гісторый жыцця, паводзін і ўзаемаадносін паміж героямі. А жахі пачынаюцца прыкладна пасля 300 старонкі і нарастаюць паступова, да іх апагея ў самым канцы кнігі.
2) Жахі мне падаліся не жахлівымі, калі так можна сказаць🤦🤪 А справа ў тым, што пры чытанні кнігі я ўяўляла іх нібыта праз нейкую туманную заслону, і мне не было так жудасна, як пры праглядзе фільма. Фільм я не магла глядзець! Мая псіхіка не вытрымлівала🤯. Кнігу ж я чытала перад сном, а потым без праблем засынала і прыўкрасна спала нібы немаўля😁
3) Тэма паранармальных здольнасцяў і магчымасцяў чалавека таксама прыцягвае ўвагу. Увесь час думалася, а ці сапраўды такое ззянне (прадбачанне) бывае ў рэальнасці, ці гэта толькі прыдума аўтара. Хацелася верыць, што такое магчыма хаця бы часткова.
4) Кінга часта разносяць за шмат літар, але чытаюцца 593 старонкі “Ззяння” вельмі хутка, лагічна і дасціпна. Асабліва я паскорылася на другой палове кнігі – напружанне расло з кожнай хвілінай! 😬😖
А яшчэ я чытаю такія кнігі з прафесійнага пункта гледжання. Усё заўважаю, адзначаю і вучуся 😁💪.
Дзякуй @nasta_bellit за файны пераклад!
