джон дулько на тым свеце. Андрэй Дудко

Андрэя Дудко "джон дулько на тым свеце (абвяшчае гулагу джыхад)"

Мне пашанцавала і я патрапіў у пастку

Размова пра кнігу Андрэя Дудко “джон дулько на тым свеце (абвяшчае гулагу джыхад)”

Калі мы абменьваліся з аўтарам кніжкамі

, то цягам размовы закранулі немажлівасць у цяперашняй літаратурнай прасторы падаць разумны

пафасны тэкст без таго каб цябе не павадзілі па ім пысай постмадэрныя.

І вось у мяне ў руках

маленькая кніжыца… прыкладна ў тым жа фармаце, што і першае выданне паэмы “Васілій Цёркін на том свеце” Твардоўскага. Старонкі пераліваюцца стракатымі смайлікамі на драбінах радкоў

, весела і ярка проста як на дыскатэцы. Ну думаю, хораша, давай аўтар пагуляемся

раскачагарвай сваю літара/турку… А аўтар узяў ды памёр

на самых першых старонках. Але ж, думаю, нічога… і гэта праходзілі. Хай сабе ў 10 разоў меней, але таксама бартаў чытаем

. Давай… сып з горкай

свае алюзіі я не горды, нічога, што не ўсё пазнаю, нічога што пачуваюся шэрым засцянковым дзевяціпавярховікам з роднай Масюкоўшчыны. Давай, паказвай, які ты разумны…

А яшчэ жартуй пра вусікі Гітлера, п’янога Езуса і звярушку

Карла Маркса… толькі вось сярод гэтай стракатні раз… і мільганула нешта сапраўднае, нават жарцікі не прыхавалі – шчымлівае, непадробнае – сябры

, радзіма

. А потым раз і актуалачка , падаспела

… толькі без галімай

злабадзённай публіцыстыкі, а пра вечнае

І вось ты разумееш, што смактулька

, якую табе падарыў высокі дзядзя / дада

з нечаканай начынкай… балючай і пранізлівай, як біблейская казань

. Быў бы бацькам рымскім, нягледзечы на прапаганду алкаголя і мацюкі, раздаваў бы “джона булько…” у прыходах пасля службы, бо занадта ж класны “(ах…енны) чувак ісус” у яго атрымаўся – і гэта не жарт