Сваю дэбютную кнігу «Апошняе пакаленне» напісаў Макар Валынкін — відэаблогер, які распавядае пра кніжныя навінкі, і маркетолаг паводле прафесіі. Раман імкліва набірае папулярнасць у беларускім літаратурным асяроддзі. Але ўзнікае пытанне: гэта папулярнасць — вынік якаснага прамо ці сапраўды змястоўнага тэксту?
Я была на прэзентацыі кнігі, дзе сам аўтар адразу папярэдзіў: пачатак можа падацца сумным, але далей усё раскрыецца — маўляў, фінал вас здзівіць. Здзіўленне я чакала ажно да 170-й старонкі з 207. Да таго — толькі будні маркетынгавага агенцтва і павольнае распаданне галоўнага героя, які марыць «самавыпіліцца». Макару сапраўды ўдалося перадаць тугу, рутыну і той безнадзейны стан, калі жывеш ад панядзелка да пятніцы, а ў выходныя проста хочаш, каб яны цягнуліся даўжэй. Адзінае суцяшэнне — халоднае крафтавае піва.
У кнігі амаль няма завязкі. Усё пачынаецца імкліва, без выразнага тлумачэння падзей. Гэта хутчэй дзённік працаўніка агенцтва, чым класічны раман. Беларуская мова, на якой напісаная кніга, цешыць сваёй жывой і простай формай. Але сустракаліся і ўстаўкі кшталту «іт філз лайк», якія выбівалі з рытму — здавалася, што чытаеш твітэр-плынь зумера, змяшаную з пратаколам сустрэчы па брэнд-стратэгіі.
Тым не менш, былі і моманты, што сапраўды кранулі. Гэта сны героя з дзяцінства, сцэны падрыхтоўкі да школы, успаміны пра сажалку. У іх — сапраўднае цяпло, яны будзілі эмоцыі і выклікалі адчуванне пазнання.
У кнігі была выдатная піяр-кампанія: прыгожа зняты буктрэйлер, ажыятаж у сацсетках, абмеркаванні ў медыя. Магчыма, менавіта гэта дапамагло ёй прыцягнуць увагу. Асабіста я наўрад ці раіла б «Апошняе пакаленне» сябрам — але не шкадую, што прачытала. Па-першае, гэта мой першы досвед напісання рэцэнзіі. А па-другое, часам нават «нудныя» кнігі пакідаюць пасля сябе важныя адчуванні.
